۱۳۸۹ آذر ۲۸, یکشنبه

با کارشناسان شهرمان بیشتر آشنا شویم

تا حالا شده به این فکر کنید که شهرمون، چه خاک "کارشناس‌خیز"ی داره؟
هرچی خواستم راجع به این موضوع ننویسم، نشد.
شنیدم که در شهر میمه، روی حریم قنات ما، ساختمانی می‌سازند. "آقای ب.ف" به عنوان "کارشناس" رفتند بازدید و اعلام کردند که این ساخت و ساز تأثیر منفی بر روی قنات نداره و بنابراین کارساختمانی ادامه پیدا کرده. 
حالا ایشون چه طوری شده "کارشناس"؟ من نمی‌دونم... چه بررسی‌ها و محاسباتی انجام داده که این کار، مخرّب نیست؟ من نمی‌دونم... خب معلومه که من نباید بدونم؛ چون من که "کارشناس" نیستم مثل حضرات!
وقتی به گذشته برمی‌گردیم و بعضی سابقه‌ها رو وارسی می‌کنیم، می‌بینیم که ایشون قبلاً هم در زمینه‌ی دیگری "کارشناس" بودند.  ایشون "کارشناس تسلیحات" بودند. جزو چماق‌دارهای جاویدشاه‌گو بودند...
کسی پیش یکی از اعضای شورای شهر رفته بود و از موضوع پرسیده بود. ایشون گفته بودند که به جدّ پی‌گیر این موضوع هستند. وقتی شنیدم این حرف رو خیالم راحت شد واقعاً و مطمئن شدم که مثل همیشه قنات ما از هر آسیبی به دوره(اصلا و ابدا هم استفهامم انکاری نبود!).
در آخر یه دعا می‌کنم، بلند بگو آمین!:
خدایا! سایه‌ی این "کارشناس‌ها" و این "به جدّ پی‌گیرها" رو از سر ما کم نکن! که ما یه کم دور هم بخندیم... شاید هم گریه کنیم... شاید هم... نمی‌دونم... نباید هم بدونم؛ چون من که "کارشناس" نیستم!

پی‌نوشت: این مطلب از حدود یک‌ماه پیش در انتظار نوشته‌شدن بود.

۱۳۸۹ آذر ۲۷, شنبه

جوک سال

یه روز یه آقاهه رییس‌جمهور می‌شه، وزیر امور خارجه‌اش رو در حین مأموریت برکنار می‌کنه!


۱۳۸۹ آذر ۲۵, پنجشنبه

شام غریبان حسین، سحر ندارد...

امشب
چه تماشا دارد
نماز نشسته‌ی بی‌بی...

۱۳۸۹ آذر ۱۸, پنجشنبه

آن مرد عاشق...

عاشقی که
برای آدم حواس نمی‌گذارد!
جا گذاشته بود
دست‌هایش را
کنار علقمه...



پی‌نوشت:
* آن مرد به "زهیر" گفته بود: «به خدا قسم فداکاری خود را به گونه‌ای ابراز کنم و به تو نشان دهم، که هرگز نظیرش را ندیده باشی!»
** طیّ مشورتی که با یکی از اساتید فن شد، مختصر شد و مفید. دست استادعزیزم درد مکناد.

حقّ مسلّم ما نیست!

دوباره مرا درگیر غزل‌های سعدی مکن!
بگذار سرم به همین چند خبر سیاسی گرم باشد.
بگذار وانمود کنم بزرگ‌ترین دغدغه‌ام تصمیمات شورای "1+5" است.
آخر عشق که حقّ مسلّم نمی‌شود!

۱۳۸۹ آذر ۱۴, یکشنبه

زیارت قبول، زائر رمضان...

مادری با چشم‌های خیس
توی قاب تلویزیون دنبال چهره‌ای آشنا می‌گشت؛
مدّاحی که می‌خواند:
"کربلا! کربلا! ما داریم می‌آییم"؛
و مسیری که از شلمچه می‌گذشت...

۱۳۸۹ آذر ۱۱, پنجشنبه

همین طوری(2)

باز هم کلاس‌های مسخره!...
دلم می‌خواد اون ته ِ کلاس بشینم؛ سیگاری روشن کنم و هم‌کلاس‌هایی که با شتاب حرفای استاد رو جزوه می‌کنند، تماشا کنم و با پک‌های عمیق توصیفاتشون رو تو ذهنم ثبت کنم. ده‌سال بعد پیداشون کنم و ازشون بپرسم بپرسم: یادته فلان‌روز داشتی جزوه‌ی فلان‌درس رو می‌نوشتی؟ خب، چه دردی ازت دوا کرده؟! الآن چه بهره‌ای داره بهت می‌رسونه؟ اصلاً چیزی ازش یادت مونده؟!
آه!... وقتی پلشتی‌های این زندگی برات حد نداره، پیدا کردن حدّ چهارتا تابع کج و معوج به چه دردت می‌خوره؟! من که "فیثاغورس" نیستم! من که "فارابی" نیستم! من که "حسابی" نیستم! من یه ناحسابی‌ام که قرار نیست هیچ پدیده‌ی ریاضی یا فیزیکی‌ای رو کشف کنم. پس چرا ولم نمی‌کنید؟! کاش ادبیات خونده بودم... یا علوم سیاسی... یا حدّاقل اون کلاس آواز رو می‌تونستم تموم کنم...
اَه! ساعت چنده؟ چرا تموم نمی‌شه؟! نه صبحونه‌ی درستی خوردم، نه ناهار. یکی استادو از برق بکشه!
دلم می‌خواد این کتاب "شریعتی" که جلومه رو باز کنم و تو کلماتش خرغلت بزنم!... این پاکتای خالی از کی تو جیبم مونده؟! چرا نگهشون داشتم؟! نمی‌دونم!... نمی‌دونم!... حتّی نمی‌دونم اون دختره... همون که اون گوشه‌ی کلاس نشسته، چرا نیم‌رخش تو رو یادم میاره، کثافت!
از تمام کلاس فقط این دست‌گیرم شد که: حدّ من، وقتی که کلماتم به سوی تو میل کنند، می‌شه بی‌نهایت!
الآن پسین پنج‌شنبه است؛ یعنی یکی مخورتر* از خودم پیدا می‌شه که برام یه فاتحه بخونه؟!



* مخور: واژه‌ای به گویش محلّی‌مون هست، که تقریباً معنی ِ خل رو می‌ده!

۱۳۸۹ آذر ۱۰, چهارشنبه

اگرچه سبزی چشمان او بهاری بود
شبیه یک غزل از دفترم فراری بود

همین طوری(1)


پر تفاوت نمی‌کنه: چه تازه از خواب بلند شدم، چه از دانشگاه برگشتم، چه دارم آماده می‌شم برای انجام کاری، چه دارم زیرلحاف غلت و واغلت می‌زنم که خوابم ببره، چه و چه و چه، حتماً باید آهنگ گوش بدم! فکر می‌کنم خدا من رو فقط برای همین گوش دادن به ترانه‌های مختلف و گاهی هم یه کوچولو زمزمه، آفریده. بذار راحتت کنم: معتادشم! انقدر که حتّی ترانه‌هایی به زبان‌هایی که هیچی ازشون نمی‌فهمم رو هم گوش می‌دم!:

Svani per sempre il sogno mio d'amore ... 
L’ora el fuggita...
E muoio disperato!
E non ho amato mai tanto la vita!
Tanto la vita!...

یکی از ترانه‌هایی که دوستش می‌ دارم، "دل دیوانه" است. ترانه از "رهی معیّری"، آهنگ از "ویگن" و تنظیمش هم از "جواد معروفی" هست. از اون ترانه‌های تومخ‌رو هستش! اوّلین باری که شنیدمش تو آلبومی از "اخشابی" بود؛ که تو قسمت آهنگساز زده بود ترانه‌ی قدیمی! بی‌انصاف دلشو نداشته که اسم "ویگن" رو بزنه! یکی نیست بگه خب مجبور که نبودی عاموجون! دندت نرم، از حاصل تراوشات ذهنی خودت استفاده می‌کردی و آهنگ می‌ساختی. امّا حالا که این کارو نکردی، اسم آهنگ‌ساز خودش رو بنویس! یا اون یکی برداشته فیلم ساخته، تیتراژش آهنگ قدیمیه از "میرزاعلی‌اکبرخان شیدا"؛ بعد تو تیتراژ تا فلان‌قسمت، اسمی از آهنگساز این تصنیف نیست. زدن موسیقی: "بهرام دهقانیار"! آخه شما که دارید کار فرهنگی می‌کنید مثلاً، نباید شعور و معرفتتون در حدّی باشه که اسم کسی که با جون و دلش یه آهنگ به این قشنگی ساخته رو بنویسید؟! بعد میای می‌گی که جون من فیلمم رو کپی نکنید و فلان و بهمان!
بگذریم. انقدر مسائل مهم‌تر دور و برمون هست که این چیزا به چشم نمیاد. البتّه بستگی به عینکامون هم داره.




با تو رفتم، بي‌تو بازآمدم
از سر کوي او، دل ديوانه!
پنهان کردم در خاکستر غم
آن همه آرزو، دل ديوانه!

چه بگويم با من اي دل! چه‌ها کردي!؟
تو مرا با عشق او آشنا کردي

پس از اين زاري نکن
هوس ياري نکن
تو اي ناکام! دل ديوانه!

با غم ديرينه‌ام
به مزار سينه‌ام
بخواب آرام! دل ديوانه!

دل ديوانه!...

۱۳۸۹ آذر ۴, پنجشنبه

نه خدا توانمش خواند، نه بشر توانمش گفت...!

گیرم ابوموسیٰ بودی و انتخاب مردم؛
که چه؟!
گیرم عایشه بودی و همسر پیامبر؛
که چه؟!
با حق باش، که حق با تو باشد.
علی باش!...

۱۳۸۹ آبان ۲۹, شنبه

نمی‌دانم چرا امشب...!


نمی‌دانم چرا امشب حس می‌کنم قرار است آخر ِ هرچه که بنویسم، بمیرم!
آخر همین سطور ِ دل‌واپس ِ بی‌نبض...
بگذار امشب کمی درد‌دلم طولانی‌تر باشد.
بگذار واژه‌هایم تمام‌قد تیر بکشند.

یادت هست چکاوکم!، رفته بودی پی خورشید که به درمان این برگ‌های ترک‌خورده بخوانی‌ش؟
یادت هست شب بی‌سحرمانده‌ام را که چه‌طور رجز می‌خواند مقابل چشم‌های غزل‌ندیده‌ی رنگ‌پریده‌ام؟
دیدی تو هم به بهانه‌ی آوردن خورشید، رفتی و نیامدی؟
دیدی به روزگار من، آفتاب چیزی نبود جز بهانه‌ای برای رفتن شب‌نشین‌هام؟

خسته‌ام...
خوابم گرفته...
چه یأس مکرّری، امید ِ رفته‌ام!...
هر روز ساعتم را با خمیازه‌هایم میزان می‌کنم، خنده‌ی یخ‌بسته‌ام را از تاقچه بر می‌دارم، روی لب‌هام تراز می‌کنم، به راه می‌افتم و به هر درختی که می‌رسم، دست به سینه می‌گذارم و آهسته سلام می‌کنم و می‌روم پی راهی گم...
این روزها چه زود شب می‌شود، مسافر شمسی‌ام!
زمستان است؛
روزها کوتاه‌اند.
تازه صحبتت با ابر گل می‌کند که شتکی از خون چرت آسمان را پاره می‌کند و راه می‌افتد به سمت سرزمینی دور؛
سرزمینی آن‌سوی کوه‌های فلان...
و من فکر می‌کنم به غروب‌هایی که هرکدام به تنهایی آبستن چهل و سه غروب‌اند...*

خسته‌ام...
خوابم گرفته...
امشب حس می‌کنم قرار است آخر ِ هرچه که بنویسم، بمیرم!
آخر همین سطور ِ دل‌واپس ِ بی‌نبض...
اگر دیدی که بی‌خداحافظی، قلم از انگشتم سُر خورد،
به دل نگیر روشنکم!
پروانه بی‌صدا می‌میرد...




پانوشت:
* روز چهل و سه غروب: توی اون سیّاره‌ی کوچیک، شازده‌کوچولو، یه روز که دلش خیلی گرفته بود، وقت غروب، هی صندلیش رو کشید جلو و چهل و سه‌بار غروب خورشید رو تماشا کرد...

۱۳۸۹ آبان ۲۲, شنبه

چرا...؟!

پرسید:
حالا چرا "تنباکو با طعم غزل"؟!
گفتم:
لحظه‌های دودگرفته‌ام را نمی‌بینی؟

۱۳۸۹ آبان ۱۷, دوشنبه

عبور تو و مرور من...

از شباهتت به مهتاب،
دل‌خوش به چیزی بیش از این نیستم:
تماشای عبوری تند، از دریچه‌ی کوتاه ِ چارچوب....

۱۳۸۹ آبان ۹, یکشنبه

بی‌دلیل

شب؛
سکوت خانه و
یک بغض سرزده...

۱۳۸۹ آبان ۳, دوشنبه

اشتقاق تلخ...

چه فایده دارد پُک نزدن به سیگار،
وقتی که از درون 
                  پکیده می‌شوی...!


پی‌نوشت: نداشتن دوست، همانند کشیدن 15نخ سیگار در روز است!(+)

۱۳۸۹ مهر ۲۸, چهارشنبه

بی‌بهانه

گاهی می‌شود:
بی‌بهانه به دنیا آمد؛
بی‌بهانه شعر گفت؛
بی‌بهانه آواز خواند؛
و با یک سکته‌ی معمولی در خیابانی شلوغ،
بی‌بهانه به تنهایی مرد...!

۱۳۸۹ مهر ۲۷, سه‌شنبه

دشنه‌ی شیطان

زیبای من!
گاهی فکر می‌کنم سرودن عاشقانه‌ها چه مسخره است،
وقتی که دشنه‌ی شیطان،
حتّی از آستین واتیکان سر بر آورده.

این زمانه، شاعر نمی‌خواهد؛
می‌باید سلاح‌الدّین بود...!


پی‌نوشت: در همین رابطه بخوانید(+)

۱۳۸۹ مهر ۲۱, چهارشنبه

صاحب‌دل و خرذرّت

صاحب‌دلی از اتوبان طیّاره‌روی ِ میان کرت ما بگذشت.
ورا پرسیدم: «یا شیخ! چه گویی وصف‌الحال امروز قنات تاریخیِ وزوان را؟»
تابی به سبیل مبارک داد و فرمود: «اصحاب زراعت را آبی اگر نرسانده، صاحبان جلالت را نانی رسانده!»
چنین گفت و گیوه‌ها در بغل نهاد و در انبوهی ِ ذُرَه‌خَرَه*، نهان شد...

* در توضیح معانی "ذره‌خره"(خرذرّت)، چنین گویند که:
  • ذرّتی‌ست که سود خری(بزرگی) به ملّت رساند؛ تا آن حد که حتّی اگر شما در طول سال، لِنگ ِ مبارک را هوا کرده باشی و هیچ کاری نکرده باشی، یک‌هو بیایند جلوی خانه‌تان و هفتادهزارتومان جیرینگی بدهند و بروند!
  • ذرّتی که به قدری‌ست که اگر در حلق خلقی کنی، صدایشان دیگر قادر به خروج از حناجره‌(حنجره‌ها)شان نباشد.
  • امّا بر حاشیه‌ی کتابی در باب ِ "ذره‌خره" توضیحی آمده، که راست‌تر می‌نماید و آن این است که: ذره‌خره، ذرّتی‌ست که آن قدر خر است که نمی‌داند برای سربرآوردن از زمینی، رضایت صاحب ِ آن زمین، شرط ِ شرعی و قانونی و عرفی‌ست و همین جوری، هرجا دلش خواست مي‌زند بیرون!
لازم به ذکر است این گیاه، در همین شهر خودمان به صورت ِ‌خیلی می‌روید!

۱۳۸۹ مهر ۱۸, یکشنبه

هنوز هم همان لوح ِ ساده‌ایم!

خدایا!
من هم ابله‌ام؛ مثل بیشتر  آدم‌هایی که آفریدی! امّا ازت یه خواهش دارم و اون اینه که بلاهت‌ام، در حدّی باشه که به دیگران آسیبی نزنه و در ضمن ابله ِ بی‌انصافی هم نباشم که بلاهت خودم رو کرامت ببینم و بقیه رو ابله!
و امّا بعد...
خیلی ببخشید... خیلی معذرت می‌خوام... گاهی فکر می‌کنم اگه برم تو خَلا و برای آفتابه صحبت کنم یا شعر بخونم، بهتر از اینه که بیام در محیط وبلاگ حرفام رو بیان کنم و افاضات و اضافات بعضی رو ببینم.
رفیقی با بیان خاطره‌ای از یک هم‌اتاقی، خواسته یک معضلی رو نشون بده. حالا رگ ِ گردن ِ شخص باکراماتی باد کرده که ایها النّاس! ما آمریکا رو به خاطر فلان‌کار محکوم می‌کنیم، بعد بغل ِ گوشمون فلانی همون کارو کرده!
و من می‌مونم که این صاحب ِکرامت چه طور به خودش اجازه داده که بدون این که از نویسنده‌ی مطلب ابتدا بپرسه قضیه رو، فقط و فقظ بر مبنای برداشت غلط خودش، این قضاوت ناحق رو در موردش انجام داده و کلّی هم به بقیه با حالت ارشاد و انذار، نهیب زده!
امثال این برخورد رو قبلاً هم دیده بودم...
مثلاً وقتی که یکی دیگه از دوستانمون در وبلاگش گفته بود که آقای y! چندتا سؤال مربوط به عملکرد شما در وبلاگ ِ ما پرسیده شده. چه خوب می‌شه که بیاین و در همون جا هم پاسخی به این سؤالات بدید. همین! نه دعوایی بوده، نه توهینی؛ تازه خود آقای y هم شکایتی نداشته از مسئله. امّا آقای x رفته جلوی آقای y رو گرفته که چرا اجازه می‌دی چندتا بچّه با آبروت بازی کنند!!!
و... و... و...
به همین خاطر گاهی فکر می‌کنم چه طوره آفتابه رو به عنوان مخاطب ِ خودم انتخاب کنم؟! درسته که حرفام رو آفتابه تأثیر خاصّی نداره، امّا حدّاقلّش اینه که شنونده‌ی صبوریه!

و امّا حرف آخرم!
اگر سطح فکرمون رو بالا نبریم و فقط بر اساس دید ِ‌محدود ِ‌خودمون در مورد افراد و مسائل قضاوت کنیم، با قاطعیّت اعلام می‌کنم که من ِ ابله و تو ِ ابله، در آینده‌ای نه چندان دور و حتّی چندان دور هم، هیچ گه‌ای نخواهیم شد!

۱۳۸۹ مهر ۱۴, چهارشنبه

دلم تنگه بارون!
ببار امشبم...

۱۳۸۹ مهر ۱۳, سه‌شنبه

خدا... سلام!

حالا که دیگر "سلام" و "خداحافظ" برایمان فرقی ندارد،
بگذار بگویم: سلام...
*هشتم سپتامبر 2010


۱۳۸۹ مهر ۱۲, دوشنبه

ما را چه می‌شود؟!

جالبه!
در حالی که سران واتیکان، نسبت به جُکی که "برلوسکونی" در مورد "یهودی‌ها" گفته، حسّاسیّت نشون می‌دن و موضع می‌گیرن(+)، آقای "مهاجرانی" نسبت به حکم ارتداد "سلمان رشدی" که کلام‌الله رو آیات شیطانی خطاب کرده، اظهار مخالفت کرده!(+)
آقای "مهاجرانی"! ای کاش خریّت جنابعالی محدود بود به شیرِ خر خوردنتون!


۱۳۸۹ مهر ۱۱, یکشنبه

شبانه


تغزّل شبانه
نوازش یک شعله
و انگشتانی که خاکستر می‌شود...

۱۳۸۹ مهر ۸, پنجشنبه

خداحافظی ِ بابگرده...


به تماشا سوگند 
و به آغاز كلام 
و به پرواز كبوتر از ذهن 
واژه اي در قفس است.

حرف هايم ، مثل يك تكه چمن روشن بود.
من به آنان گفتم:
آفتابي لب درگاه شماست
كه اگر در بگشاييد به رفتار شما مي تابد...

و من آنان را ، به صداي قدم پيك بشارت دادم 
و به نزديكي روز ، و به افزايش رنگ. 
به طنين گل سرخ ، پشت پرچين سخن هاي درشت...

سر هر كوه رسولي ديدند
ابر انكار به دوش آوردند.
باد را نازل كرديم
تا كلاه از سرشان بردارد.
خانه هاشان پر داوودي بود،
چشمشان را بستيم. 
دستشان را نرسانديم به سر شاخه هوش.
جيبشان را پر عادت كرديم.
خوابشان را به صداي سفر آينه ها آشفتيم.

(سهراب سپهری)

سلام

وبلاگ بابگرده پس از تقریبا سه سال به کارش پایان داد، البته نه با مرگ طبیعی بلکه قتل! به هر حال فیلتر شدن این وبلاگ توفیق اجباری برای بابگرده است تا این سالیان آخر عمرش را در بازنشستگی به آرامش سپری کند.

در این مدت دوستان نازنین بسیاری در فضای مجازی به من لطف داشتند. قدیمی هایی مثل علی توانا، علی وطن خواه، محمدرضا هادی زاده و دوستان تازه نفسی مثل علی صباغ، بهزاد آزادی، سیدرضا حسینی پور، محمد نقیان، سهراب و مهرام، خانم وحیدی پور، و شخصیت های نقاب پوشی مثل ننگرده، دس پلنه، بی تفاوت، نادر توانا، پاپیلجه، وزوانی و خیلی از عزیزانی که نامشان در خاطرم نیست.

"یک کاسه کاچی داغ" را با هدف شناساندن وزوان و مردمانش، به خوانندگان وبلاگ تعارف کردم. اگر در همان حیطه کوچک می ماندم، هم خودم راحتتر بودم و هم وبلاگ کشته نمی شد. ولی وقتی به این نتیجه رسیدم که منطقه نیاز به وبلاگی دارد که در حوزه مسائل اجتماعی و سیاسی کشور، تلنگری ولو کوچک به مردم بزند، مردمانی که به سبب بافت سنتی و محرومیت های اقتصادی و اجتماعی، نقش فعالی در تعیین سرنوشتی که برایشان رقم می خورد ندارند، مشی وبلاگ به تدریج تغییر یافت. اما داغی این کاسه، دست من و لب و دهان برخی مخاطبان را سوزاند و طعم کاچی به مذاق برخی خوش نیامد. هر چند این حرکت موجی مثبت ولو کوچک در میان خوانندگان وبلاگ ایجاد کرد، ولی در "آزادترین کشور دنیا" یک وبلاگ نویس به خاطر نقد مورد توهین و تهدید قرار می گیرد و وبلاگش فیلتر می شود. گله ای ندارم چون خودخواسته بود. فرصت طلبان که مسلما در میان مردم منطقه انگشت نما هستند، به دنبال بهانه ای برای قطع جریان اطلاعات از طریق یک مجرای مستقل بودند که آخرین تحرکاتشان همان فیلتر کردن این وبلاگ ناچیز بود. ولی این تازه آغاز ماجراست و مطمئن هستم این حرکت را دوستان دیگری پی خواهند گرفت و دین خود را به مردمانشان ادا خواهند کرد.

از یاران همراه چون حضور بی غش، بی تفاوت، سه نقطه و ... و دوستان منتقد مانند هم ولایتی هم کمال تشکر را دارم. شاید در آینده بابگرده باز جهالت و جوانی کرد و دست به قلم شد و هوس نوشتن کرد. تا آن روز خدا بزرگ است.

یک کاسه کاچی داغ را با این شعر آغاز کردم و با همان نیز به پایانش می برم:

"روجگارم" "ود" نیست.
اهل شهر ...

به گمانم،

"شهر"

واژه ای بس غلط انگیز است!

هر کجا، "شهر وزوان" گفتم

خندیدند، که:

"ما ندیدیم چنین کوچک شهری".

راست می گویند،

شهر من بس کوچک،

شهر من، پر نیست ز برج و ماشین.

لیک

بس فراوان است در آن:

          خنکای دشت،

              کردهای گندم،

                 آسمان بی دود،

                    چهره های خاکی،

                                 ماء مای گاو،

"نومه"های مضحک،

                                                    خانه های کاگل ...

***************

دشت هایش چه وسیع

کوه هایش اما،

اندکی کوتاهند!

بوی کاه و گندم،

عطر خاک و یونجه

خبر از حال و هوای "ده" دارد.

چه تفاوت دارد، "شهر" یا "آبادی"

***************

شهر من، روی امواج زمان

قرن ها بالیده

چون تویی زاییده!

آی وزوانی!

گر کسی از دیارت پرسید

سر برافراشته دار

فریاد زن:

"من ز ملک ایران"

"وچه ی وژگونم".

۱۳۸۹ مهر ۷, چهارشنبه

کاچی ِ داغ

حالا دیگر مزّه‌ی شیره و کاچی،
از ذهن ِ زبان‌های تلخ رفته...
تنها حکایت مردی باقی مانده
که هفت خربزه‌اش به چشم دیگران، 
هفت سر ِ بریده شد!

بی‌خیال!
کاسه‌ی کاچی ِ داغ‌ات را بردار و برو!
بگذار حضرات، مشغول تشابهات آرنج و بیضه‌شان باشد...(+)

پی‌نوشت : کرسی‌های آزاداندیشی که مدّ نظر مقام معظّم رهبری بوده و هست، با این طرز برخورد ما با آرای مخالف، آیا اجازه پیدا می‌کنند که به نتیجه‌ی مطلوب ختم بشن؟!

۱۳۸۹ مهر ۲, جمعه

بوی پیراهن یوسف...

به یعقوب پیر خبر دهید
بوی پیراهن یوزارسیف،
به گرد بوی پیراهن گل‌دار یوسف ما
و چفیه‌اش،
و پیشانی‌بندش،
نمی‌رسد!
به بینایی چشم‌هات نناز!
یوسف شهید ما
دل روشن می‌کند...



۱۳۸۹ شهریور ۲۷, شنبه

ما خیلی می‌توانیم...!

  • بر و بچز! راحت باشید. کاشف به عمل اومده که "مجلس در رأس امور نیست"!(+)
دو روز دیگه هم کاشف به عمل می‌آد که "رأی ملّت، نامیزان است"!

  • حالا که این طوریه(+) بنده هم "هوخشتره" هستم. کی به کیه؟!
اصلاً هم فکر نکنید که پاچه‌خاری‌ای در کار بوده!

پی‌نوشت: 
حالا به نظرتون، جای خالی ِ عنوان مطلب رو با چی پر کنیم؟

۱۳۸۹ شهریور ۲۴, چهارشنبه

شاعری...

شاعری بوسه به باران می‌زد،
شعرهایش همه در آتش سوخت!

۱۳۸۹ شهریور ۲۲, دوشنبه

یک مرور ِ تلخ...


من تو را کجای قصّه جا گذاشتم، که حالا هرچه این صفحات را ورق می‌زنم عطرت هست و خودت نیستی، گل ِ محمّدی ِ محمّد!...

۱۳۸۹ شهریور ۱۳, شنبه

شام ِ آخر

گارسون!
لطفاً برای من، یک پرس زهرمار بیاورید.
با لیوانی شوکران سرد؛ تا آتش ِ هزار غروب را در این دل ِ بی‌صاحبم، فرو بنشاند.
راستی! قبلش منوی غزل‌ها را بیاورید.
می‌خواهم قبل از قی کردم زندگی‌ام، قدری «سعدی» بخوانم...



۱۳۸۹ شهریور ۷, یکشنبه

ابوتراب

شنیده‌ام حوالی این شب‌ها،
مردی از خاندان بنی‌باران به خواب ِ خدا خواهد رفت...
با دست‌های پینه‌بسته و
پیشانی چین‌خورده و
بغضی شبیه قصیده.
امّا لبخند بر لب...
امّا رستگار...

به خدای کعبه
که زمین، یتیم خواهد شد!...

پی‌نوشت: التماس دعا!

۱۳۸۹ شهریور ۳, چهارشنبه

سایه

و جای خالی یک سایه را که می‌فهمد؟!

۱۳۸۹ مرداد ۲۹, جمعه

مراسم "ممه برون"!



فرموده بودند که باید منتظر شنیدن خبرهای خوش تازه‌ای باشیم.
در همین راستا، در بیانات نه چندان اخیرشان با دادان خبری، روح ملّت همیشه در صحنه را شاد کردند.
ایشان خبر دادند که شخصی با نام مستعار "لولو" در یک اقدام انقلابی، دست به سرقت "ممه‌"های بلاد مستکبره نموده و تمامی نقشه‌های آنان مبنی بر تحریم و تحت فشار گذاشتن ایران را نقش بر آب نموده است. در ادامه ایشان با بیان این که "آب بریزید همون جایی‌تون که سوخته!" پاسخ محکم و دندان‌شکنی به بلاد مذکور داده‌اند. ایشان به دلیل مسائل فوق‌امنیتی از بیان محل دقیق سوختگی معذور بودند.(از این جا دانلود کنید)

در رابطه با این خبر، شنیده شده یکی از شاعران بی‌بی‌سی‌تبار ِ معلوم‌الحال ِ بی‌تربیت گفته است:
چه کسی می‌خواهد
"ممه"‌ها را ببرد؟
خانه‌اش ویران باد...!


خبرهای مرتبط:
  • دولت چین اعلام کرد به زودی با تولید انبوه "ممه" و صادرات ارزان‌قیمت آن به اروپا و آمریکا، بحران "ممه" را در جهان حل خواهد کرد.
  • فردی که خود را "لولو" می‌خواند با انتشار تصویری در یوتوب تأکید کرد که "آمریکا بداند! ممه‌ی برده شده، به هیچ عنوان پس داده نخواهد شد!"

۱۳۸۹ مرداد ۲۵, دوشنبه

نمی‌دونم... شما می‌دونید؟!

همشهری‌های عزیزم! 
بی‌مقدمه بگم:
این مطلب وبلاگ ننگرده رو خوندید؟
دنیا، دنیای مسخره‌ای شده...
نمی‌دونم چرا مسئولان شهری ما در مورد کارهای فرهنگی که مربوط به شهر و تاریخچه‌ی اون بشه هیچ اهمیتی قائل نمی‌شن و کاری نمی‌کنند؛ و یا شاید اگر کاری می‌کنند چرا به چشم نمیاد!
در ضمن، یاد
این مطالب هم افتادم:
و صد البتّه این مطلب:

۱۳۸۹ مرداد ۱۰, یکشنبه

بگذار عنوانش خودش باشد: "محمّـد نـوری"


جان ِ مریم!
چشم‌هات را باز نکن؛ بخواب...
نکند بیدار شوی و ببینی که او رفته...
هم‌او که دلش از آن دل‌های قدیمی بود...
هم‌او که صدایش چیزی از عطر شالیزارها با خود داشت،
و در لرزه‌های آرامش بخش آوایش، انار گل می‌کرد...
بخواب؛
حوصله‌ی گریه‌ی تو را دیگر ندارم!...


رفته تا بوییدن نسترن...
رفته پی پرسیدن اسم گلی ناشناس...
حالا باید جیران را خبر دهیم که مهمان‌ات بی‌خبر گذاشته رفته...
یعنی بر سر آوازهای سرزمین خورشید چه خواهد آمد؟!
وای بلال! طبیب ِ دردُم...



نازنین ِ مریم!
بخواب...
لالا کن...
لالای‌لای...
آخ! لالای‌لای...
بخواب نقل و نمکدون...
بخواب غنچه‌ی زمستون...



حالا او رفته...
مریم خواب است و
ساز ناقاره‌ی جمعه بازار، ناکوک می‌زند و
تاج‌گل آیینه‌ها را بر ناباوری دست‌ها، تا ابدیت می‌برند...

*

امّا،
ای بهانه‌ی سه رنگ ِ شکفتن و طلوع و تبسّم!
ای مادر آغوش و بوسه‌ها برای شقایق‌!
ای شیرین‌ترین رؤیای ما!
سر ِ تو سلامت!
تو بمان!
           ای ایران!
                        ای ایران!...

بیوگرافی استاد

...


۱۳۸۹ تیر ۲۶, شنبه

صدای غزل...


سلام حضرت آیینه، آشنای غزل!
من‌ام، مسافر هر روزتان، گدای غزل

من‌ام، هم او که نگفتید از کجا آمد
و پابه‌پای غزل رفت تا کجای غزل

همان غریبه‌ی بی‌دست و پا، هم او که دلش
شکست و خم شد و بارید پا‌به‌پای غزل

همان که یک شبه انبوه واژه‌اش گم شد
و گنگ و تب‌زده پوسید لا‌به‌لای غزل

چه قدر کز کنم این گوشه بی که برگردید؟
چه قدر عقده‌گشایی کنم برای غزل؟

چه قدر قافیه در دفترم ردیف کنم
که پر شود شب ِ این کوچه از هوای غزل؟

من از کدام طرف می‌رسم به لب‌هاتان؟
کدام پنجره را وا کنم، خدای غزل؟!

تو هم در آخر این بیت می‌روی!... باشد...
سپردم‌ات به همان دست بی‌وفای غزل!...

پی‌نوشت: حالی کردم با سیّد رضا ها!

۱۳۸۹ تیر ۲۵, جمعه

دوست ناشناسم...



ناشناس عزیز من. سلام...
امیدوارم که ایام به کامت باشه.
از این که وبلاگ منو می‌خونی و دنبال می‌کنی ممنون‌ام.
امّا...
نمی‌دونم آیا شما بنده رو می‌شناسی یا نه! از نزدیک دیدی منو یا نه! شما به خاطر دو خط از متنی که خوندی از من، چنان با من حرف می‌زنی که انگار روزی دو پاکت سیگار دارم می‌کشم و تا یه ماه دیگه از سرطان ریه می‌میرم! خیر برادر من از این خبرام نیست که شما فکر کردید. البته نمی‌گم نکشیدما؛ ولی نه این طوری که شما می‌گین. می‌گی نه؟! یه روز قرار بذار بریم همین پارک لاله‌ی شهرمون، همدیگه رو ببینیم، اوّلش هم یه روبوسی‌ای بکنیم که متوجه شی از دهان بنده هر بویی میاد الا بوی سیگار‍! خلاصه این که نگران این قسمت قضیه نباش عزیز...
و امّا در مورد این که گفتی عشق دوران بچّگیم ترکم کرده... اصولاً عشقی که از سر بچّگی باشه، همون بهتر که آدمو ترک کنه. عشق دوران بچّگی من انواع فیلم‌های سینمایی حادثه‌ای بود و تفنگ‌های اسباب‌بازی. عشق انسانی ِ قدیمی‌ای نبوده که منو ترک کنه. شاید شما از عروسک پشت پنجره این برداشت رو کردی که عشق دوران بچّگی بوده، امّا اون برای بنده، نشون دهنده‌ی چیز دیگه‌ای بود. و چی شد که اون مطلب رو نوشتم،‌ دلیلی داره که لزومی نمی‌بینم بخوام برای کسی توضیح بدم؛‌ البته تو خودش به صورت سربسته گفته شده، ولی سر بازش دیگه بماند... به هر حال بعضی چیزا رو نمی‌شه فراموش کرد. شاید بشه کم‌رنگ کرد، امّا فراموش نمی‌شن. این متنی هم که خوندین،‌ مربوط به یکی از همین قسم مسائل می‌شه. که البته من تقریباً‌ در حدّ بی‌رنگی کم‌رنگش کرده بودم، ولی اتفاقی باعث شد اینو بنویسم. امّا همون طور که گفتم، دلیلی نداره فلسفه‌ی اون متن رو بخوام برای مخاطبم توضیح بدم. من هنوز هم همون محمّد بشّاش و خنده‌رو هستم و اگه خدا بخواد تا یه قدم مونده به تابوتم هم دلیلی برای حتّی یه خنده‌ی کوچیک هم که شده، پیدا خواهم‌کرد. پس جز از خدا از کسی دیگه کمکی نه می‌خوام و نه این که کمکی از کسی برمیاد.
و امّا فکر کنم عنوان این وبلاگ هم برات شبهه ایجاد کرده‍!... تنباکو با طعم غزل، صرفاً علاقه‌ی بنده به دخانیات رو نمی‌رسونه. این عنوان یه عنوان نمادگونه است، که باز این رو هم دلیلی نمی‌بینم اون چه رو که مدّ نظرم بوده توضیح بدم؛‌ چون به نظرم در بعضی از انواع متون، نباید با توضیح و تفسیر ذهن مخاطب رو در برداشت محدود کرد. امّا این دلیل این نمی‌شه که لزوماً‌ هر کس، هر برداشتی داشت درست همون منظور نویسنده باشه. بنابراین شما فکر نکن آنچه رو که خودت برداشت می‌کنی کاملاً درسته که بعد به خاطر اون منو شماطت کنی.
برای بنده، چه در نثر و چه در نظم، هر واژه‌ای که به کار می‌برم حکم نیکوتین برای مغز یک سیگاری رو داره‍!
البتّه مدّتی هست که نسبت به خیلی چیزها تو زندگیم، بی‌اعتنا شدم و در بعضی زمینه‌ها، اُفت‌های شدیدی داشتم؛ امّا نه اون زمینه‌ای که شما فکرشو کردید و تذکّر دادید.
به هر حال، از این‌که به فکر بودید و موضوع براتون مهم بوده و بهم تذکّر دادید، ممنون‌ام. امیدوارم که توضیحاتم از نگرانی شما کم کرده باشه.
هرچند ناشناس هستید، امّا از آشنایی با شما خوشبخت‌ام. این ایّام رو به شما و دیگر دوستانی که این متن رو خوندند تبریک می‌گم و براتون آرزوی اوقاتی خوش دارم.
در آغوش خدا، دل‌آرام باشید٪

۱۳۸۹ تیر ۱۵, سه‌شنبه

فیس تو فیس!


گر به تو افتدم نظر چهره به چهره،‌ روبه‌رو
شرح دهم غم تو را نکته به نکته، موبه‌مو...
(!)

حتّی گاو هم که باشی، دم غروب دلتنگ چیزی می‌شوی!
چیزی شبیه عطر یونجه و رقص پرّه‌های کاه توی هوا دور و بر گاوی، گوساله‌ای دیگر...
و هی باید بنشینی و بغض‌ات را نشخوار کنی، تا مشد حسن قصّه‌ات بیاید.
بیاید قدری قلقلک‌ات بدهد که شاید کمی بخندی!

گاو تنهاي خانه‌مان می‌گفت...

۱۳۸۹ تیر ۸, سه‌شنبه

دلی چه تنگ...

این جا چرا کسی نیست که وقت خواندن شعر،‌ زل بزنی توی چشم‌هاش و برق اشتیاق را لابه‌لای نگاهش ببینی؟! 
دلم برای آینه تنگ است...

۱۳۸۹ تیر ۶, یکشنبه

قل‌مراد...


بیچاره قل‌مراد!
آخر قصّه هیچ کس نفهمید،‌ که گریه می‌کرد یا می‌خندید...
بیچاره قل مراد!...

۱۳۸۹ خرداد ۲۰, پنجشنبه

سهم تو...

آیا سهم تو از نفت وطن ات، لیتری بنزین وارداتی بود برای خودسوزی؟! (ببین)

۱۳۸۹ خرداد ۱۰, دوشنبه

یادش به خیر...


یادش به خیر!

در طبقی از کاه،

خندان به بزم ِ گاو و علف رفتن...

۱۳۸۹ خرداد ۴, سه‌شنبه

سلام!


دوباره خط به خط این جا سکوت خواهم کرد

دهان ِ هرچه صدا هست، درز می گیرم